Dozen
Voorafgaand aan een vorige logeerpartij van het meisje met de gouden krullen hadden we een tuintafeltje besteld. Bijzonder is dat de verkopende partij het ding had gestopt in een doos waar wel vijf tafeltjes in zouden hebben gepast.
Ik zag een uitgelezen kans om weer eens een kartonnen grachtenpandje in elkaar te knutselen, waar de jonkvrouw met de gouden krullen zich een uurtje of wat mee kon vermaken. En zo geschiedde.
Het was een wat vochtig voorjaar, dus ook in de schuur roest het dat het een lieve lust was en het pandje van karton werd er niet steviger van. Groot was het verdriet toen de aannemer het woonhuisje als onbewoonbaar had verklaard en het in stukken sneed.
Een week of wat geleden werd er wederom een doos van flink formaat afgeleverd. De omverpakking stond niet in verhouding met de inhoud en ik werd daarom ook getrakteerd op een flinke voorraad opbollend plastic. Geen luchtkussenfolie, maar plastic ballonnen in de grootte van een baksteen, die vanmiddag een knallend einde ondergingen.
Sinds gistermiddag is ze weer van de partij en vandaag bleek een fraaie zonnige zaterdag. De doos werd uit de schuur gevist en onderging met stanleymes en flinke repen plakband een metamorfose.
Het geheel werd gecomplementeerd met uitgeknipte bloemen, vlinders en eenhoorns in vele kleuren van de regenboog. Het buurmeisje bleek het ook prachtig te vinden en zo zat ik met drie dozen in de achtertuin.
Jongedames mogen zich graag spiegelen aan prinsessen, waarbij Elsa en Anna uit de film Frozen het populairst zijn. Het gedrag wordt niet altijd aangepast en wat je van de adel zou verwachten. Maar ach, wie weet doen zij dit stiekem ook wel.
De oprispingen vliegen om mijn oren. Genoeg boeren om een flink agrarisch mannenkoor te beginnen. De prinses van de buren weet er zelfs een lading scheten aan toe te voegen. Die de net zesjarige al lachend probeert te vergoelijken door ze pufjes te noemen.
Er staat een stevig uit het westen waaiend briesje dus het waait allemaal snel over.
De jonge meiden spelen moeder en kind in en rondom het kartonnen huis, waarbij de rolverdeling om de paar minuten wisselt. Plots blijkt het thema geen stand te houden en gooien ze het over een andere boeg. Roodkapje en grootmoeder verschijnen ten tonele.
Ongevraagd zie ik daar een rol voor mij weggelegd en verschijn plots in het idyllische plaatje met een luid schreeuwend: ""HONNNNGERRRR". Roodkapje zonder rood kapje en grootmoeder zonder grote rimpels stuiven gillend de tuin uit. Dit doodenge spel herhaalt zich enkele malen en het is wonderlijk dat wegens het luide gekrijs en gebrul de kinderbescherming nog niet aan de deur verscheen.
Ook is het gek dat ze zo reageren, want vooral onze loge heeft ook altijd honger. Dat zegt ze zelf. Ze heeft, naar eigen zegge, een groot deel van de dag vooral honger in snoepjes en koekjes.
Om de rust wat terug te laten keren in onze woonwijk besluit ik een wolf te tekenen, uit te knippen en ook op het huis te plakken. Dat was niet een heel goed idee. Het huis is plots eng. Ik verzin een list. Snij uit een overgebleven stuk karton een aantal reepjes en plak het rooster van karton over de wolf. Die mag niet meer langs Af en zit nu permanent in de gevangenis. Een goede zet. Het kartonnen huis wordt weer bewoont.
De uitgesneden reepjes karton inspireren onze kleindochter tot de transformatie naar een eenhoorn. Ze houdt een reepje bij haar voorhoofd en verklaart plechtig een eenhoorn te zijn. Buurmeisje kijkt het van een afstandje aan en waagt zich er niet aan om het te imiteren. Ze kijkt er bij of onze familie van een andere planeet komt.
De armpjes worden wat moe. De eenhoorn zakt. De armpjes hangen al flink naar beneden. In de kleine knuisjes nog steeds dat reepje karton. Het steekt fier vooruit ter hoogte van haar korte broek.
Een luide stem uit de mond van een klein meisje schalt door de buurt. Het weerkaatst tussen de achtergevels in onze buurt: "ik heb een piemel".
Buurmeisje, ja die van de pufjes, laat de poppen uit haar handen vallen. Ze stuift naar binnen. Rommelt wat in de prullenbak en staat enkele seconden later weer buiten met een stuk karton tussen haar benen en roept eveneens luidkeels: "ik heb ook een piemel".
Terwijl ze in de rondte draait, maakt ze er, met een lange pssssssttttt, waterende geluiden bij. Ik veronderstel dat het iets wegheeft van een plasgootje, maar besluit om dat onderwerp maar niet aan te snijden. Nadat de plantjes een virtueel bui zeikregen hebben ondergaan keert de rust terug. De wolf kijkt likkebaardend toe vanuit het kartonnen huis van bewaring.
Tijdens een logeerpartij leer je soms onverwacht ook hoe bepaalde dingen thuis gaan. Ook daar blijkt een gevangenis te zijn, waaruit de kleine spruit dient te ontsnappen. Het is niet haar slaapkamer die vergrendelt wordt, evenmin een donkere kelderkast met spinnen en droog brood als hoofd maaltijd.
Het blijkt een door haar vader bedacht spel wat zich vooral op, naast en achter de zitbank afspeelt. Pa verzint met zijn ledematen een standje waar ze in de kamasutra jaloers op zijn en zijn dochter dient hier dan doorheen te moeten wurmen.
Opa werd er hier ook toe aangespoord. Nu heeft opa echter de lenigheid van een bundel bamboestokken. Opa herinnert zich nog de traumatische ervaring van naar schatting 47 jaar geleden. Zijn achterbuurjongen was jarig. Die gaf een feestje. Diverse klasgenoten waren van de partij. De schoenen moesten uit. Er kwam een doos uit de kast. Daarin een zeer vreemde klok met een rap ronddraaiende wijzer. Geen cijfers van 1 tot 12. Wel diverse kleurtjes.
Er verscheen een tafelkleed. Geen fraai patroontje. Een bonte verzameling gekleurde cirkels. Het kwam op de grond te liggen en bleek op de sokken super glad. Na twee keer draaien moest ik al uit de knoop worden gehaald. Het werd mij geheel duidelijk waarom dit spel gespeeld werd ten huize van de familie Van der Knoop.
Het spel Twister was niets voor mij. Mijn lenigheid is niet bepaald benijdenswaardig en nu, 47 jaar later, wring ik mij volledig vrijwillig wederom in de meest vreemde posities om mijn kleindochter het gevangenis spelletje van thuis ook hier te laten ervaren.
Het kartonnen huis is opgeborgen voor een tweede speelronde morgen. Het speelgoed wat zo'n beetje overal was rondgeslingerd ligt weer op een overzichtelijke hoop. De jongedame ligt uitgeteld op bed, moe en voldaan. Waarschijnlijk te dromen van ijsjes, snoepjes en mogelijk de gevangenis en jawel inclusief droog brood. Want tsja, hoe bijzonder ook, dat eet ze, naast genoemde lekkernijen, het liefst!