Viva Espana
Donderdagmorgen. Het is bijna stil op wat ik bestempel als mijn strandje.
Er is niemand. Het water klotst zachtjes tegen wat rotsblokken in zee. Een meeuw groet een andere meeuw die op een stenen uitsteeksel zit op de nodige meters boven mij. Altea in de verte. De vuurtoren van Albir in de verte. Nog verder de wolkenkrabbers van Benidorm, ze ontsieren het idyllische plaatje.
Om acht uur klingelt een kerkklok in de verte. Niet eerder gehoord hier. Tien minuten later nog een keer.
Ik blik terug op een vakantie die weer bijna ten einde is. De terugvlucht naar huis via Valencia en Eindhoven staat morgenmiddag op het programma.
Op weg naar de supermarkt voor wat spiesjes voor op de barbecue vanavond en een stokbrood voor tussen de middag om de laatste restjes beleg van een stevige onderlaag te voorzien, stop ik nog even op de strandweg op de grens van Albir. Daar had ik eerder fraai bloeiende oleander gezien, maar stond er met net niet de goede lens. Nu wel.
Het smalle paadje die kant op is nog geen meter breed en is ook hier stoffig en bezaaid met steentjes. Een oude baas komt op een damesfiets al slingerend en balancerend op mij af gefietst.
Voorop heeft hij een metalen fietsmandje die de inhoud toont. Een handdoek, een fles shampoo en een bus scheerschuim. Ik stap voor zover dat kan opzij. Ik word hartelijk bedankt.
Nadat de foto's zijn gemaakt, verwacht ik langs de kust een fiets tegen een betonnen paaltje aan te treffen. Alsmede een reinigende en scherende opa tussen de aanwezige rotsblokken langs de zee. Er is geen enkel spoor. Geen idee waar de man is gebleven. Maar ja dat geldt ook voor ons. Morgen zijn wij ook hier uit het zicht verdwenen.
Dan gaan de Spanjaarden en andere permanente bewoners weer door met hun dagelijkse dingen. Zullen ze nog steeds hun rommel ook naast de afvalbak blijven smijten. Ik kan het ze mogelijk niet kwalijk nemen. Ze weten denk ik niet beter. Bij aankomst zag ik bij een afvalbak een briefje in het toiletgebouwtje bij de autoverhuurder hangen. In twee talen een aanwijzing wat te doen. De Engelse tekst kon vertaald worden als: gooi het naar (!) de prullenbak. Dat is dus wat ze hier doen, ze gooien hun rotzooi er naar toe en missen dus wel eens hun doel.
Verder is het leven hier fantastisch. Zelfs het zwervende volk lijkt niets te klagen te hebben. Immers bij de supermarkt zit nog steeds dezelfde man van jaren geleden en nog steeds heeft hij een flinke baard en een veel flinkere omvang.
Ik zie vanochtend volgens mij voor het eerst een vrouwelijk zwervend exemplaar. Ze heeft een hond bij zich. Zit gezellig naast een mannelijke collega. De kleren zijn stoffig. Het haar is ongekamd, ze oogt West-Europees, misschien zelfs wel Nederlands. In de ene hand een bekertje ijskoffie, in de ander een sigaret. Voor haar op de grond een bakje versiert met een klein knuffelbeertje waar je muntjes in mag werpen.
Ik spaar mijn muntjes en koop er even later een matrozen knuffelbeertje van, om over een paar dagen weer weg te geven. Adios, Viva Espana!