Watervallen
Er had een belletje moeten gaan rinkelen toen ik kort mij aankomst in ons vakantieverblijf een foldertje ontdekte van de waterval van l'Algar. Zeven jaar geleden ben ik er een kijkje wezen nemen en kwam binnen via de artiesteningang aan de achterzijde van het bijbehorende park.
De nooduitgang werd toen opengemaakt want de vakantieganger had overduidelijk een verkeerd toegangspad gevonden en had ontdekt dat er een vernuftig waterleidingsysteem boven op de heuvel was aangelegd waar het water startte om naar beneden te kletteren. Of het ook rond gepompt wordt weet ik niet, maar gezien de droogte hier zou het mij niets verbazen.
Toen was ik er al in de vroege ochtend rond half acht, nu had ik besloten een kaartje te kopen en wat later te gaan. Even na negen uur kronkel ik met de auto een weg af vanuit het plaatsje Callosa d'en Sarria. De weg wordt steeds smaller en links van mij staat een bord dat aangeeft dat je daar kan parkeren. Ik parkeer onder een olijfboom.
Terwijl ik wat spullen in een rugzakje doe blijkt er vanuit het niets een vent naast de huurauto te zijn verschenen. Hij voert een pantomime op. Deur open en informeren wat er aan de hand is. Hij wil dat ik de auto verderop parkeer. Aha, er gaat een belletje rinkelen, het is betaald parkeren hier. Het tarief zie je pas op een bord bij het wegrijden.
Ik parkeer niet een stukje verder op zijn terrein, maar verlaat het. Er blijken nog veel meer boomgaardjes dienst te doen als parkeerplek. De fleurigheid in dit straatje komt niet van liefelijke bloempjes maar van fluorescerende borden met de tekst parking.
Vaag staat mij bij dat ik hier de vorige keer ergens voor niets stond dus rij nog eventjes verder. Ik zie een nagenoeg verlaten plek gebarricadeerd met grote groene afvalbakken maar met een kier waar mijn bescheiden huurauto tussendoor past. Er staat ook nog een bord met zoiets als gratis en lijkt te horen bij een restaurant wat nog niet open is.
Omdat het plan is in ongeveer een half uurtje een paar foto's te maken parkeer ik hier eventjes de auto. Tegen de tijd dat het restaurant open gaat ben ik allang weer vertrokken.
Met de fototas op de rug, inclusief het grijsfilter voor een fraaie vastlegging van de waterval, ik op pad. Ik ben nog niet ter hoogte van de afvalbakken of er komt wederom iemand op mij af en vraagt vijf euro voor het parkeren. Dat is vast voor een hele dag en geen idee hoe ik duidelijk moet maken dat ik maar eventjes kom, ik draai mij om en besluit de waterval te laten voor wat hij is. Ik had inmiddels al zoveel tassen, koelboxen en opblaasspeelgoed voorbij zien komen, dat ik zeker niet genoeg had aan een grijsfilter, maar ook nog fotobewerkingssoftware om al het ongewenste uit beeld te poetsen.
Terwijl in grote getalen de toeristen blijven toestromen, geinspireerd op de vele uitgedeelde foldertjes, rij ik terug. Een tussenstop volgt in het plaatsje Polop. Daar is op het dorpsplein een grote hoeveelheid mini watervalletjes. Een flink plein met aan drie randen een verzameling tuitjes waar permanent ijskoud water uitstroomt. Op mijzelf en een dorstige wielrenner na geen toerist te bekennen.
Verderop in het plaatsje La Nucia moet ook een waterval zijn. Bij een vorig bezoek stelde het niet veel voor, maar er blijkt hier in de omgeving zoveel verbeterd te zijn in een paar jaar tijd, dat het mogelijk nu wel een lust voor het oog is.
Met de rugtas vol fotospul ik naar beneden via een vrij stijl pad en de brandende zon op mijn kruintje. Ik voel mij als een atlete met een autoband achter zich aan slepend. De waterval is kurkdroog. Het bassin waar het wassende water kan worden opgevangen wordt nat gehouden middels een tuinslang.
Het weinige water dat hier vrijelijk stroomt loopt over mijn voorhoofd en over mijn rug.