Loopband
Ergens vorige week hebben we de avondmaaltijd niet op eigen terrein bereid boven een houtskoolvuurtje maar reisde we af naar Albir.
Aldaar is een Chinees restaurant wat ook een Hollands-Chinees restaurant kan worden genoemd. De prijzen zijn zeer schappelijk, de menukaart is ook in het Nederlands, het personeel spreekt gebrekkig Nederlands en een groot deel van de gasten zijn van Nederlandse makelij. Het is wat vreemd dat patat frites is vertaald in spaanders, maar het mag de pret niet drukken.
In Albir en omstreken is eveneens een grote Noorse gemeenschap. In het Chinese restaurant waren een aantal tafels tegen elkaar aangeschoven om een flink Noors gezin bijeen gezeten te laten genieten van de Chinese keuken. Opvallend dat de taal anders is, maar dat het uiterlijk over het algemeen best wel lijkt op traditioneel Hollands. In het midden van de Noorse tafel zit wat mij betreft een exacte kopie van RTL-verslaggever Jaap van Deurzen.
Vanochtend schijnt de zon weer uitbundig als ik rond zeven uur mijn hoofd bij de voordeur van ons appartementje naar buiten steek. Ik bevestig de lens met stereoadapter op de camera en ga op pad.
Het reisdoel is de vuurtoren van Albir. Het eerste deel, bestemming het parkeerterrein aan de kust, gaat per auto. Daarna volgt lopend een slingerend pad inclusief een tunneltje door een bergmassief.
De vuurtorenwachter van weleer kon echt nooit bevroeden dat het ooit zo druk zou worden met volk op weg naar zijn vuurtoren. Het is een waar toeristisch uitstapje geworden. Om de zoveel meter staan informatieborden. Ja zelfs zogenoemde hashtags staan vermeldt op kleinere bordjes om vooral de selfie met het juiste labeltje te plaatsen op de sociale media. Kosten noch moeite zijn gespaard ja er is zelfs een wifi verbinding. Ik test de snelheid verder niet maar veel slechter dan die van de verhuurder van ons vakantieverblijf kan het niet zijn.
De kronkelde route van een paar kilometer lang langs een bergruggentje heeft een enorme aantrekkingskracht op sportievelingen. Ik ben een van de weinige die het parcours niet hollend afleg nu de zon nog maar net boven de horizon is.
Het merendeel van de bezoekers hollen of lopen hier in paren. Dat is makkelijk voor enige identificatie, want uit hun gekeuvel kan je iets van een herkomst afleiden. Ik schat de verhouding op 40 procent Spaans, 40 Noors en rond de 15 Brits en de rest een ratjetoe waartoe ik ook behoor.
Een Spaanse heeft het zich wel erg moeilijk gemaakt, ze holt en om haar middel een touw, die vastgeknoopt is aan een autoband die ze voortsleept. Ja schoonheid komt niet aanwaaien.
Verder opvallend veel afgetrainde Noorse dames met hun dochter. De vrouwen doen zichtbaar veel aan hun figuur, wat voor de Noorse heren iets minder van toepassing is als ze de moeite hebben genomen vrouw en dochter te vergezellen. Ze hijgen en puffen.
Na een tijdje heb ik de vuurtoren weer bereikt, kijk er wat rond en vang de terugtocht weer aan. Het publiek verandert. De sportievelingen maken plaats voor de gezinnen. En zie daar, wie komt daar met een bezweet shirt en glinsterende zweetdruppels op het voorhoofd? Niemand meer dan de look a like van Jaap, compleet met de rest van zijn gezelschap.
Aan het einde van de wandeltocht door wat hier bekend staat als het Parque Naturel de la Serra Gelada is langs een voetpad een reling gemaakt van stevige, ronde, houten palen. Een dame gekleed in he wit en voorzien van een strohoed leunt erop en kijkt in de diepte naar beneden.
Na een tijdje slaat ze een kruisje en vervolgt haar weg. Ik hoop maar dat ze met alle sociale media gekte van tegenwoordig hier niet een dierbare is verloren tijdens het maken van een ondoordachte selfie. In het lokale Engelstalige krantje stond namelijk dat er een toerist 25 meter vanaf een rots naar beneden was gelazerd om zijn vrienden te laten zien waar hij op vakantie was geweest.
Omdat de auto daar niet op het terrein kan blijven staan en de voetjes al wat vermoeid raken, parkeer ik even later in de buurt van de boulevard om daar nog een kijkje te nemen.
Een groot deel van de passanten van de vroege morgen kom ik hier weer tegen. Nieuw in het assortiment toevallige voorbijgangers is een Engels ogende dame met een klein zwart hondje.
Het oogt op een exemplaar die ook in speelgoedwinkels voorkomt met dan een draadje tussen hond en afstandsbediening en die wat houterig loopt.
Het hondje zit gelukkig in een tuigje dat niet enkel om het kleine nekje zit vastgesnoerd. Het zwarte plukje wol is nog in opleiding. Het vrouwtje corrigeert als een geslaagde Martin Gaus student het nog jonge beestje. Ze trekt echter zo hard aan het riempje dat het hondje volledig van de grond geraakt.
Vervolgens doet puppy nog steeds niet wat zij had bedacht en zo herhaalt de corrigerende handeling zich een aantal keer. Het kan worden samengevat als jojo'n met een hondje.
Even later tilt ze fikkie op, het kwispelt nog, en verdwijnt uit het zicht. Ik hoop er maar het beste van, anders moeten ze deze dame ook maar eens met een autoband voorslepend richting de vuurtoren sturen.